Boekscout Auteursblog - verhalen van en door auteurs

Hup, snel naar boekhandel Burger, Dorpsstraat 39, te Waddinxveen. De stapel boeken met de titel: 'Robot dokter had zijn dag niet...,' was binnen de kortste keer helemaal uitverkocht.💫Zeker na de publicatie ervan in de zorgspecial van de krant: 'Hart van Holland' Een hele grote eer. Inmiddels is mijn boek weer aangevuld lieve lezer. Nog even geduld. Dan verschijnt mijn tweede boek.📘Er moeten nog een paar stappen worden gezet. Momenteel voor de correctieronde. Dit prachtige boek wordt wederom gelanceerd door Uitgeverij Boekscout. De titel? Nieuwsgierig geworden? Wordt vervolgd. Meer informatie:www.renate-evertse.nl Nieuws Boek: Robot dokter had zijn dag niet... (renate-evertse.nl)Boekscout Auteursblog - verhalen van en door auteurs

Voldaan loop ik hand in hand met mijn lief langs de prachtige kust van Domburg en luister ik naar de rollende golven die tegen de golfbrekers beuken. Ruisend spatten zij uiteen in duizenden druppels als glinsterend kristal. Krijsende meeuwen die over mijn hoofd scheren, zwevend op de thermiek, die mij feliciteren. Scholeksters met hun puntige, oranje snavels en lange stelten. Ze smullen van kleine garnaaltjes en schelpdiertjes die overblijven als de golven zich terugtrekken. Knijp ik mijn ogen dicht tegen de felle zon die met haar gouden stralen mijn wangen streelt. We strijken neer op een leuk terras. Gedachtegolven vanuit de krochten van mijn hersenen dwalen af…Het schrijven van mijn nieuwe boek is een kunst waar ik twee jaar aan heb gewerkt, maar is pas het begin van een heel proces. Het is hard werken geblazen. Mijn tweede manuscript is nu bij de corrector van de manuscriptenafdeling. Na de prachtige beoordeling en de mooie woorden van de uitgever kan ik alleen maar stil zijn. Daarna naar de afdeling productie waar mijn boek wordt geperfectioneerd. Voor de persoonlijke auteursfoto voor de achterkant, de vormgeving en nog veel meer. Rondom de tafel voor de definitieve afbeelding van de cover. Dan is het gehele proces voltooid, is het een echt boek geworden, klaar voor de drukker. Van daaruit naar het Marketingteam om mijn boek op de markt te brengen, groots te lanceren. Dan is het feest! Ik heb mooie ideeën hoe dit moet gaan gebeuren, zoals ik het heb bedacht, zoals ik dat wil. Het ontwikkelen van flyers, posters en dergelijke. Signeersessies organiseren. Het moet een flitsende start worden. Ik ben mijn eigen ambassadeur. Nu breekt een spannende en leuke tijd aan. Soms is het ook lastig. Ik moet volledig aanwezig en gefocust zijn bij deze processen die volgen. Inclusief zenuwpijn, vermoeidheid en ongemak. Soms is dit een hels gevecht, zie ik roze olifantjes van de medicatie en wil ik van alles. Mijn lichaam kan niet en is mijn geest een chaos… (hoe dit komt lees je in mijn boek met de titel: Robot dokter had zijn dag niet…)Toch ben ik zielsgelukkig en dankbaar dat de lancering van mijn boek mogelijk wordt gemaakt door Uitgeverij Boekscout. Al nieuwsgierig geworden naar mijn nieuwe boek met de titel: Bloedkind? Wordt vervolgd lieve lezer. Mijn boek wordt pas echt mooi als jij het gaat lezen!

We zijn onderweg naar ons Domburg. De zon gooit haar gouden stralen over ons heen als een warm welkom. Aan de linkerkant van de weg glijden herkauwende Schotse Hooglanders voorbij. Hun kromme horens als komma’s reiken naar de wolkeloze lucht. Mijn mobiele telefoon gaat. Als ik opneem is het een vriendelijke dame van Uitgeverij Boekscout, afdeling manuscripten. De beoordeling van mijn tweede manuscript… Mijn hart slaat een slag over, ik zweet peentjes. Duizenden gedachten vliegen in mijn hoofd heen en weer. Zo hard gewerkt de laatste twee jaar om mijn tweede boek tot een goed einde te brengen. Een ander genre. Niet over de medische misser waar mijn eerste boek over gaat, chronische pijn, vele operaties en andere ellende, maar over mijn mooie jaren als Spoedeisende hulp verpleegkundige. Geschreven vanuit mijn hart, vanuit mijn gevoel. Ik heb alles gegeven. Bloed, zweet en tranen. Schrappen, schrijven, schrappen en dapper weer opnieuw beginnen. Verscheuren, roepen dat ik nooit meer, maar dan ook nooit meer één letter op papier zal zetten. ‘Ik kan het niet, het lukt mij niet, geen inspiratie, kan niet lang zitten.’ Mijn lief, kinderen en vrienden roepen dat ik door moet gaan, dat zij mij dapper vinden, niet op moet geven. Dan is het eindelijk zover, is het klaar. Mijn verhaal. Mijn eigen eigenzinnige stijl. Zoals ik het wil. Zoals ik het bedoeld heb. Heb een verhaal te vertellen. Vervolgens neem ik de spannende stap om mijn manuscript wederom op te sturen naar de uitgever. Fingers crossed.Dan de vraag: ‘ben je klaar voor de beoordeling van jouw manuscript?’ Nadien kan ik alleen maar stil zijn… Mijn boek is enthousiast ontvangen. Zo goed en mooi geschreven in vlotte stijl. En nog veel meer mooie, lieve woorden. Brok in mijn keel die ik probeer weg te slikken voordat ik iets kan zeggen. Emoties gieren door mijnlijf. Daarna volgt de ontlading. Yessss, yesssss, mijn tweede manuscript is toegelaten, gaat worden verfijnd om wederom te worden uitgegeven als een prachtig boek. Nog een heel proces te doorlopen. Er moet nog hard gewerkt worden voordat het zover is. Het contract gaat worden ondertekend. Wat een geweldig nieuws.Extatisch van vreugde ben ik. Het gejuich van ons, inclusief schoonmoeder op de achterbank van de auto, overstemt het geluid van het deinende water onder de Zeelandbrug. Feest! Laat de vakantie maar beginnen. Mijn dag kan zo en zo vandaag niet meer stuk. ‘s Middags zitten wij op een terrasje in Domburg om dit grote moment te vieren en proosten met een biertje. Het blonde schuim vliegt ons om de oren. De schitterende zon geeft een knipoog. Wat ben ik blij!De titel van mijn nieuwe boek? Die blijft nog even geheim, nog even geduld.Ben jij geïnteresseerd om geïnformeerd worden over de verschijning van mijn prachtige, nieuwe boek door Uitgeverij Boekscout? Dan heb ik volgens de privacywetgeving expliciet je toestemming nodig via je mailadres. Die kun je sturen naar: r.evertse@planet.nlOf via mijn eigen website onder de rubriek: Contact. www.renate-evertse.nlDan volgt een toestemmingsformulier in jouw mailbox en kun jij je antwoord naar mij terug sturen. Doen! Mijn nieuwe boek is prachtig.Ik hoop dat je opnieuw heel erg gaat genieten van mijn nieuwe boek lieve lezer.Verder informatie volgt. Alvast hartelijk bedankt!Foto: Stock Adobe

De lente is nu echt aangebroken, de zon gooit haar gouden stralen over mij heen. Dit was het afgelopen weekend wel anders, maar voor mij ook weer niet. Waarom niet? Wat gebeurt er met mij als ik wandel? Hoe is dat zo gekomen?Je leest het in mijn nieuwe blog en in mijn prachtige boek met de titel: 'Robot dokter had zijn dag niet...' Een SEH verpleegkundige wordt slachtoffer van een medische fout en komt terecht in een medische rollercoaster. Zij lig ineens in bed, ineens zelf patiënt.Mijn tweede manuscript is op dit moment ter beoordeling bij uitgeverij Boekscout. Best spannend. De titel? Die is nog geheim.Mijn wandelingLopend in de nattigheid van de lente kom ik volledig tot rust. Er is niemand op straat en ik geniet van de echo van de stilte. Deze stilte heb ik nodig nadat wij gisteren één van onze kinderen hebben verhuisd en ik mijn grenzen niet heb bewaakt. De neurostimulator staat hoog om de pijn aan te kunnen die in mijn bekken en rug knaagt en ben gesloopt. Toch ga ik naar buiten. De muziek begint met de stilte en zwelt aan. In mijn diepste ellende is de muziek met mij, loop ik met tegenwind vooruit. Mijn ene voet voor de ander, begeleid door donkergrijze, dreigende wolken. De armen van de bomen zwaaien omhoog op de maat van de gure wind. De kletterende regen slaat de maat op mijn rode paraplu met de windvlagen mee. Druppels hemelwater vormen een glinsterende schittering in de groter wordende plassen. Dan vallen de vogels in met heldere, zilveren klanken. Zingen hun voorjaarslied uit volle borst de keeltjes schor. Het hoge riet langs het water deint vrolijk mee. Yes, het is lente. Ondanks het sombere weer steken kleine bloemetjes hun geel, wit en blauwe kruintjes boven de vochtige kleiaarde uit, als de sterretjes van de aarde. Geurende bloemen van de uitbundig bloeiende, roze kersenbloesem dansen enthousiast vrolijk rond en rond met het orkest van wind, regen en de vogels. Regenwormen steken hun kopjes boven de aarde. Wakker geworden uit hun winterslaap, verbaasd kijkend waar die klanken vandaan komen. Bewegen sierlijk met hun gladde, grijze kopjes met de muzieknoten mee. Een merel neemt haar kans waar en trekt met oerkracht een dikke worm uit de grond. Helaas, na de winterslaap direct een prooi voor de ander. Dat is de natuur, leven en dood dicht naast elkaar, pratend met elkaar. Thuisgekomen barst ik van geluk over wat ik heb meegemaakt. Je moet de muziek van het leven horen om te genieten van deze grootse, kleine dingen. Lees mijn boek, kijk diep in de natuur en je begrijpt mij. De natuur; de vogels, de bomen, de bloemen en zelfs de regen en wind. Zij geeft troost en verlicht mijn pijn. Mijn lief staat al klaar met een warme kop thee. Ik nestel mij in de bank onder een plaid, sluit mijn ogen en geniet van de dingen die ik nog wel kan doen.

Een grote eer om in de Zorgspecial te staan in de krant van het Groene Hart: Hart van Holland Waddinxveen.https://www.hartvanwaddinxveen.nl/nieuws/algemeen/25379/waddinxveense-verwerkt-medische-missers-in-robot-dokter-had-zijn-dag-niet Mijn interview en boek met de titel:' Robot dokter had zijn dag niet...' Een SEH verpleegkundige wordt slachtoffer van een medische fout en komt in een medische rollercoaster terecht. Zij vecht om er weer bovenop te komen en vindt nieuw geluk.Er is veel belangstelling voor en nog steeds actueel! Nu ook te koop bij: Burger Boekhandel in de Dorpsstraat van Waddinxveen. Of hier in de bibliotheek op tafel bij: Vers van de pers.Mijn tweede boek is af! Na twee jaar hard werken.Is nu nog manuscript en ligt wederom bij uitgeverij Boekscout ter beoordeling. Nu breekt een spannende tijd aan...Gaan jullie voor mij duimen lieve lezer dat dit tweede boek met enthousiasme wordt begroet?https://www.boekscout.nl/shop2/boek/9789464037630https://www.renate-evertse.nl/Met dank aan journalist Silvia Markus.

Terwijl ik al een aantal jaren moet omgaan met afscheid nemen van mijn gezonde leven en altijd verder moet met chronische zenuwpijn die met zijn scherpe tanden in mijn lichaam knaagt, blijf ik schrijven. Schrijven, schrappen, schrijven, schrappen. Als de stoomwolken uit het toetsenbord komen en de letters vliegensvlug op papier gezet worden hoor ik de echo van de stilte in mijn hoofd. Tien vingers die blind rammelen over de knoppen. Om daarna alles weer te wissen en dapper opnieuw te beginnen. Mijn bureau kan omhoog en omlaag, moet regelmatig even staan, mijn blik strak op het scherm gericht. Mijn fysieke situatie kan ik niet veranderen, maar wel hoe ik in het leven sta, geluk kan vinden, genietend van lieve mensen om mij heen, de kleine dingen. De zin van mijn leven, die schrijf ik zelf. Dit is hoe ik ten volle leef. Ondertussen starend naar alle nieuwbouw activiteiten in de straat waar ons pas gebouwde huis staat. Ik slaak een diepe zucht, knijp mijn ogen tot spleetjes en gooi mijn handen in de lucht. Yesss, mijn tweede boek is zo goed als af! Het is mij gelukt tussen alle onrust en pijn door, mijn boek af te ronden. Zoals ik dat wil, zoals ik het bedoeld heb. Ben jij benieuwd naar de rest van mijn verhaal? Lees snel verder op mijn website: www.renate-evertse.nl

Dik ingepakt voor de winterse kou loop ik langs de grijze zee samen met mijn lief. Dampende wolkjes blaas ik de lucht in. Een waterig zonnetje probeert de wolken weg te kicken. Rollende golven komen brullend op mij af, proberen mij te pakken te krijgen. Precies op het juiste moment spring ik naar achteren en maak een lange neus naar het water zodat de golven zich hevig teleurgesteld terugtrekken. IJskoude, aquatische lucht dringt mijn neusgaten binnen en boort zich verder in mijn hoofd. Swirlend naar mijn diepste gedachten die zich wanhopig in de juiste volgorde proberen te ordenen om de juiste laatjes te vinden. Zodat deze zich sluiten. Om voorlopig niet meer open te gaan. Rust te vinden zodat ik weer verder kan schrijven aan mijn blogverhalen en mijn tweede, prachtige boek. Het wordt tijd om mijn verhalen af te ronden, maar door de onrustige laatste tijd had ik een writers block. Fysiek en mentaal ben ik flink achteruitgegaan na de verhuizing vanuit de grote stad naar Waddinxveen. Dit is beangstigend. Natuurlijk is ons nieuwe huis prachtig. Knock-out geslagen kan ik alleen nog maar voor mij uit staren. Gemene zenuwpijn doet tikkertje diep vanuit mijn buik en bekken naar mijn rug en weer terug, naast de andere ongemakken die nog spelen. Er zijn geen woorden als er pijn is… Alles wat ik doe kost moeite, alsof er een molensteen om mijn nek hangt. De neurostimulator is weer opnieuw ingesteld waardoor ik wat verlichting krijg. Het vechten was een tijdje over, maar nu vecht ik opnieuw om mijn hoofd weer boven water te krijgen en weer opnieuw het rechte pad te vinden in mijn turbulente leven. Wollig van de extra pijnstillers zoek ik zwabberend op mijn benen de juiste weg. Zodat ik kan gaan genieten van onze nieuwe stek. Dit gaat natuurlijk lukken, iedereen is zo lief voor mij, ik voel mij geliefd. Niemand laat mij in de steek. Dat is een grote zegen. Liefde is de grootste kracht dat er bestaat. Ik weet dat ik nooit meer beter word, maar de hoop blijft toch altijd een beetje in mijn achterhoofd. Natuurlijk weet ik wel beter… Turend over het bevroren, witte strand zie ik ze. Dit tovert een glimlach op mijn gezicht van oor tot oor. Daar over het zand rennen strandlopers op hun oranje pootjes dun als luciferhoutjes, tussen de woeste, donkerbruine golfbrekers, voor de golven uit. Ze trekken zich niets van mij en de kou aan. Pikkend aan de zwarte schelpjes die vastzitten aan het felgroene mos smullen ze van de schelpdiertjes en zeepieren. Ik geniet van deze drukke diertjes en sta ademloos stil. Badderend in een plasje water nadat de golven zich hebben teruggetrokken naar open zee. Over de duinen ga ik het bos van de Manteling in. Kale bomen met takken als skeletten die naar de hemel reiken. IJskristallen als stralende, fonkelende sterretjes schitteren op planten, helmgras en bevroren mos. Glinsterend als edelstenen. Een orkest van vogelgeluiden komt mijn oren binnen en reist met mijn gedachten mee. Zij hebben geen last van deze koude winterdag. Wat is de natuur toch mooi. Door deze rust te vinden in de natuur en van de liefde te genieten, laat ik het vechten los. De laatjes gaan voorzichtig weer dicht en vind ik hernieuwde kracht. Ik sluit mijn ogen, spreid mijn armen en lach en lach tot het pijn doen. Met mijn handen om een dampende kop erwtensoep staar ik naar de vrolijk, verlichte kerstboom en de rode dakpannen van de huizen in Domburg. Hier kom ik tot rust. Ben ik zielsgelukkig en vier ik mijn verjaardag. Thuisgekomen begin ik te schrijven, te schappen, te schrijven. Het begin is er weer. Het glas blijft halfvol!

December, een maand van winterse kou en warme feestdagen. Donkere dagen vol fonkelende lichtjes. Zoek je nog een prachtig cadeau voor onder de kerstboom? Zoek niet verder! Mijn prachtige boek met de titel: 'Robot dokter had zijn dag niet...', door uitgeverij Boekscout is wel een heel mooi cadeau. Boek op schoot, een warme plaid over je heen en lekker lezen op de bank. Je handen om een kop warme thee. Dan worden deze donkere dagen vol met licht. Fijne feestdagen allemaal en geniet van de liefde om je heen. Veel leesplezier!https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=11182...https://www.renate-evertse.nl/https://renateevertse.auteursblog.nl/Ook te koop onder andere bij Bruna Prinsenland, Donner Boekhandel Rotterdam, Burger Boekhandel Waddinxveen, Bol.com.

In mijn prachtige boek met de titel:’ Robot dokter had zijn dag niet…’, door uitgeverij Boekscout, beschrijf ik het contact met mijn vader. Eigenlijk geen contact. Op een gegeven moment schrijf ik dat wij voorzichtig opnieuw beginnen. Drie jaren van diep contact met hem volgden. Pakten elkaar vast om nooit meer los te laten. Hij begon te praten en te praten. Er zijn veel tranen gelaten. Ik begon hem echt te leren kennen, eindelijk had ik een vader. Maar dit werden ook intensieve jaren van mantelzorgen en vechten om goede zorg te krijgen. Twee weken geleden nam ik afscheid van hem. Hij genoot altijd van mijn verhalen die ik regelmatig plaats op mijn auteursblog. Was trots op mijn boek dat overal mee naar toe gesleept werd. Op zijn uitvaart las ik mijn laatste blog aan hem voor. Speciaal voor hem geschreven. Hij met een glimlach op zijn bleke gelaat, vredig. Met mijn boek in zijn bijna doorzichtige, koude handen, sloten wij de kist.Lieve pa, Ik heb maximaal tien minuten dus geen tijd voor een kort verhaal. Gelukkig ben ik kort van stof…Jij genoot altijd van mijn blogverhalen. Mijn laatste blog las ik vlak voor jouw dood aan je voor. Moeizaam maakte jij één van je bizarre grappen: ’Je kan wel zien dat jij van mijn zaad bent.’ Waarop ik lachend zei: ’Nou pa, zou er misschien ook zomaar een slim ei achter kunnen zitten?’ We lagen dubbel van de lach. Nou ja, ik dan. Jij kon niet meer dubbel liggen, anders viel de zuurstoftank om met jou erbij. Nu lig jij hier in je kist. In alle rust en vrede en is het nu tijd voor mijn allerlaatste blog aan jou: In deze drie intensieve jaren van diep contact met jou, begon ik van je te houden en sloot ik jou in mijn hart. Pakten wij elkaar vast om nooit meer los te laten. Eindelijk liet jij je emoties toe en begon je te praten en te praten. Jij moest wel, dat was de afspraak met mij. Als jij niet zou praten, wilde ik jou nooit meer zien. Er zijn veel tranen gelaten. Ook jij kon huilen tijdens jouw prachtige, ontroerende verhalen. Ik begon jou echt te leren kennen. Eindelijk had ik een vader. Gelachen hebben we ook. Allebei hielden wij van gekkigheid, elkaars grappen en grollen. ‘Jij bent compleet gestoord’, lachte jij dan. Bezorgd was jij ook en attent. ‘Wat zie jij er weer mooi uit vandaag’, zei je dan. ‘Jij bent een mooie vrouw, ik wil niet dat je alleen naar huis gaat met de metro.’ Je had veel verdriet over jouw kapot gemaakte dochter en schold de artsen uit voor “vuile slagers”. En snapte niet waarom ik niet boos was. Huilend las jij mijn boek, voelde zich schuldig dat jij er in mijn lastige jaren niet voor mij was. ‘Ach pa, ik ben er nú toch? ‘Zeker weten’, zei jij dan keer op keer. Je was blij en begon altijd te zingen als ik koffie ging zetten. Soms als ik naar huis ging zei je dat jij van mij hield. Dit had je nog nooit gezegd, jij was nooit zo van het uitspreken van gevoelens. Dit heeft mij diep geraakt pa. Jij was ook eigenwijs. Je lijkt in dat opzicht op mij. Fel en geen blad voor de mond. Flink mopperen kon je ook, dat ik altijd weglachte met een plagerijtje of gaf jou lik op stuk. Dan begon jij tegen mij te blaffen en riep ik: ’zit, af jij! ‘Jij lijkt op mij, maar net zo mooi als je moeder’, zei je dan. Jij begon met vertellen en hield niet meer op. Jouw leven was moeilijk. Een vader met losse handjes die jouw moeder in elkaar sloeg. Met een hamer sloeg hij jouw hand aan flarden. Daarom had jij misvormde vingers. De oorlog waarin tijdens het bombardement van Rotterdam je kleine broertje die op dat moment in het Coolsingel ziekenhuis lag omkwam. Afgevoerd naar Duitsland waar je moeder te werk werd gesteld in de wapenfabrieken. De kinderen kwamen terecht in weeshuizen, van elkaar gescheiden. Zonder liefde, zonder je moeder, zonder jouw broers en zus. Na de oorlog bleek jij tuberculoze te hebben door verwaarlozing en kwam terecht in een sanatorium voor drie jaar bedrust, waar dikke naalden je longen binnendrongen om vocht weg te halen. Zonder liefde, zonder je moeder, zonder broers en zus. Eindelijk thuis mocht jij even naar school. Op je twaalfde weer eraf gehaald want er moest geld verdiend worden, er was grote armoede. Vele baantjes volgden in de loop der tijd. Ik zal er een paar noemen: schilder, sjouwen van zakken gevuld met meel, bakkersknecht, met de kar vol broden door de straten in weer en wind, in zomer en winter. Melkboer, met de kar vol melk door de wijken. De chocoladefabriek, waar jij al jouw tanden achterliet en al in je tienerjaren een kunstgebit had. Scheids bij een voetbalteam. En uiteindelijk de RET, waar jij opklom tot buschauffeur en eerste monteur. Altijd lag jij onder een bus of auto. Daar wist jij alles van en je probeerde mij te leren hoe een motor in elkaar zat. Dit ging boven mijn pet. Jij bleef daar de rest van je werkbare leven, totdat je hart het bijna begaf. ‘Jij moet ook een boek schrijven pa, doen!' En jij begon. Drie hoofdstukken schreef jij, beginnend bij je geboorte.Gedurende deze jaren trouwde jij met de liefde van je leven, met Elfrede. Jij was gelukkig met haar en kregen de drie leukste kinderen van de wereld. Het huwelijk leefde kort en gelukkig want toen sloeg het noodlot toe. Zij stierf een afschuwelijke dood op tweeënveertigjarige leeftijd aan de gevolgen van borstkanker. Wij als kinderen was ons niets verteld en waren niet voorbereid. Ik snapte er niets van en ging kapot van verdriet. Ma werd niet meer genoemd. Samen met mijn kleine broertjes liep ik dolend rond, op zoek naar wat? Niet wetende wat te doen. Er ontstonden scheurtjes in het gezin. Er werd niet gepraat en we groeiden uit elkaar. Het gezin viel uiteen... Boos vluchtte ik het huis uit en woonde al snel zelfstandig. Jij kreeg een eigen leven waarin ik niet meer zo goed paste, jij op reis ging. Ik had een druk gezin en werkte hard als Spoedeisende hulp verpleegkundige. We groeiden uit elkaar en zagen elkaar tien jaar niet meer. De laatste drie jaar hebben wij dit uitvoerig besproken, gehuild. Dit was mooi, gaf rust in onze hoofden. Jij was trots op mij. Mijn boek lag altijd op de eettafel en in het ziekenhuis op je nachtkastje. Samen met de opengeslagen Libelle waar ik instond. Jij wilde de verloren jaren inhalen. Jij zoog mij in je op. Was dankbaar dat ik voor jou zorgde. Als ik wegging bedankte jij mij wel tien keer.Het laatste anderhalf jaar ging je langzaam achteruit, dit vond jij verschrikkelijk. Je onafhankelijkheid was een heilig goed. Je benen wilden niet meer. Ik heb gevochten om goede zorg te krijgen voor jou. Dat was een lange weg. Jij was eigenwijs, deed alles zelf wel. Je raakte de regie over je leven kwijt. De wereld ging te snel voor jou. Als jij iets in je hoofd had, had jij het niet in de kont. Je moest verhuizen, kon de trappen niet meer op en af. Soms kregen we ruzie hierover. En zo kwam ons gezin weer bijeen. We gingen voor je zorgen, zoveel als wij konden. Tot het echt zover was, een flat op de vijftiende etage met lift en een fantastisch uitzicht over jouw Rotterdam. Over ieder gebouw had je een verhaal te vertellen. Jij genoot hier ontzettend van. Voor jouw eigenwijze benen hadden wij iets gevonden, de scootmobiel en een rollator. Even naar buiten, naar de visboer verse haring halen en winkels bekijken. Kijkend in de etalage naar Mariabeelden waar ik zoveel van hou. ‘Jij krijgt een beeld van mij’, zei je dan. ‘Nee pa, ik heb er genoeg en Oscar wordt gek als ik met nog een beeld thuiskom.’ Dan samen lunchen met onze gescoorde lekkernijen, starend over de stad en de langsdrijvende wolken. In de verte een gouden zonnestraal die zijn licht scheen over de gebouwen. Jij kon toch smullen zeg! Als toetje een stukje chocola waar jij zo gek op was. Ook genoot jij van de ritjes voor de Corona vaccinatie, want jij wilde natuurlijk niet besmet raken. Sightseeing door de stad, naar de SS Rotterdam en de oude Van Nelle fabriek. Weken sprak jij erover: ‘ik heb toch zo’n fantastische dag gehad zeg. Wanneer gaan we weer voor de volgende prik?'De laatste maanden werd ik echt mantelzorger voor jou. Alles regelen rondom jouw dagelijkse verzorging en huishouden. Van dokters tot medicijnen. De post kon je niet meer overzien. Samen met Glenn en Dave probeerden wij de kwaliteit van leven zo goed mogelijk te houden totdat jij veel begon te vallen. Het woord verzorgingshuis viel. Dat nooit, jij wilde hier blijven. Tot jij ook wel inzag dat het echt niet meer ging thuis. Gelaten stemde jij in. Mijn hart brak. Na het regelen en de rondleiding in de Vijf Havens, bracht ik mijn enthousiasme over op jou. Jij kreeg er zin in. Ook daar had je een prachtig uitzicht over jouw stad. Yessss, jij was er klaar voor. Hopelijk was de wachtlijst niet zo lang. Nu komen we in een rollarcoaster…Daar lag je dan, twee uur op de vloer te spartelen totdat jouw zonen en schoondochter er waren om te helpen tillen na weer een val, omdat de er geen personeel was om je op te rapen. Ondertussen dan maar koffie. Daar zaten wij dan, jij op de vloer, ik ernaast. Tot het moment aanbrak na wederom gevallen te zijn, dat jij werd afgevoerd per ambulance naar de Spoedeisende hulp. Hevig benauwd lag je daar alleen maar te mopperen dat het al half acht was en je steunkousen uit moesten. Het was ook gezellig daar vond jij, een reünie van oud collega’s van mij. Je werd opgenomen en bleek een longontsteking te hebben. Toch klaagde jij niet, het ging altijd goed als ik op bezoek kwam. Werd gebeld of ik naar het ziekenhuis wilde komen voor een gesprek met de dokter. Dat beloofde niet veel goeds natuurlijk. Daar werd jou verteld dat er grote gezwellen in je beide longen zaten. Voor de soort zou een punctie moeten worden gedaan en eventueel een vervolgtraject. Jij was rustig en hoorde het gelaten aan. ‘Nee, ik wil niets meer.' 'Mijn broers en zus zijn dood, ik ben de enige nog. Ik heb een mooi leven gehad, het is goed zo.’ Zo dapper. Terug in bed zei jij: ‘Ze weten er niks van, dat zijn de vlekken van de tbc die ik heb gehad vroeger.’ Ik kon praten als Brugman, jij had je eigen waarheid. Maar je wist het, ik voelde dat jij het wist. Jij klampte je vast aan je kinderen en genoot hiervan. Ik had geregeld dat jij vanuit het ziekenhuis rechtstreeks naar het verzorgingshuis kon. Maar een dokter gooide nog even roet in het eten door te zeggen dat jij wel naar huis mocht. Toen kregen wij onze laatste, felle ruzie. Met alle formulieren van De Vijf Havens van Aafje in mijn handen belde jij op dat jij naar huis ging.‘Nee pa, jij kan niet meer naar huis, jij gaat gelijk over naar De Vijf Havens’, riep ik.‘Ik ga naar huis en ga een taxi bellen. De dokter heeft gezegd dat ik naar huis mag, dus ik ga helemaal niet rechtstreeks naar het verzorgingshuis en ga nu naar huis.' Trillend van uitputting, onmacht, woede en verdriet riep ik: ‘Joh, pak lekker een taxi en ga maar naar huis, hier heb ik geen zin meer in’, en hing op.Huilend stond ik in de regen op het metrostation met alle formulieren. Verschrikt, starende ogen op mij gericht van passagiers. In stilte schuifelend langs mij heen de metro in. Direct werd ik gebeld door de verpleegkundige van de afdeling. Jij was in paniek en bang dat jij mij opnieuw nooit meer zou zien. Zo blij was jij om mij weer te zien en slaakte een diepe zucht van opluchting en dankbaarheid. ‘Jij lijkt op mij, net zo eigenwijs, maar jij hebt gelijk, sorry.’ Rustig ging jij over naar De Vijf Havens en kreeg daar een warm welkom. Het uitzicht was fantastisch op de elfde etage, wederom over jouw Rotterdam. Wij maakten je kamer gezellig. De laatste dagen kachelde jij helemaal in. Elke dag ging jij achteruit, maar klaagde niet. Je kreeg zuurstof ter verlichting. Toch genoot jij dankbaar van al je kinderen om je heen. Berustte in je lot. De laatste uren voor je dood heb ik nog even voor je gedanst en zong jij mee, al was je niet meer te verstaan. Was tevreden, werd goed verzorgd door lieve verpleegkundigen en berustte in je lot. Wees bibberend gebouwen aan met je vinger, nog even genieten van het uitzicht, vanuit je luie, rode, stoel. We spraken over je begrafenis. ‘Geen smerige, kleffe cake, wel leuke muziek van Jannes en Tammy ’,lachte jij. 'Verder geen gedoe, geen fratsen.'Na anderhalve week in zijn nieuwe thuis was het zover, jij ging ons verlaten. Na de dans van je turbulente leven, swirlend omhoog richting de glinsterende sterren, op weg naar de engelen. Zij steken hun handen uit naar je, verwelkomen jou. Wij waren er allemaal, al jouw dierbaren om je heen toen jij rustig met liefdevolle zorg van het personeel, zonder pijn en zonder benauwdheid afscheid nam van dit leven. Als gezin weer bij elkaar, jouw allerliefste wens. Geen kleffe cake en nemen afscheid op jouw eigenzinnige en eigenwijze manier. Mag chocola wel? Misschien tot ooit pa, dans maar met de engelen, laat je meevoeren op hun zilveren vleugels. De hemel heeft er een engel bij.'De conclusie is pa: ik lijk toch veel op jou! Dezelfde felheid, ongeduld en eigenwijsheid. En zo is dat. Ja pa, ik lijk heel veel op jou.'Nu gaan we luisteren naar een nummer van Stef Bos met de titel: “Papa”‘Dank je wel voor het luisteren lieve mensen.' 'Dank je wel voor het lezen, lieve lezer.’Foto: Adobe Stock

Eindelijk, eindelijk zijn wij weer in ons Domburg na een hectische tijd. Uitgeput hang ik in het brede raamkozijn en staar met een lege blik naar de watertoren. Ik ben zo ontzettend moe, uitgeput. Donkergrijze, zwangere wolken schuiven kreunend voorbij en laten het water breken. Na een lange tijd van droogte valt het hemelwater zacht ruisend op de bladeren van de heen en weer wiegende bomen. Ze zwaaien naar mij alsof ze zeggen: ‘wat fijn dat je er weer bent.’ Het gaat niet zoals het moet. Zenuwpijn speelt tikkertje tussen mijn bekken en mijn rug. Het is te veel geweest de afgelopen tijd, ging zwaar over mijn grenzen. Soms is het moeilijk om altijd maar positief te zijn. Weer nieuwe medicijnen erbij gekregen. Word ik opnieuw op de proef gesteld. Mindfulness training is even vergeten, zijn er teveel dingen die moeten. Nu, op dit moment. Dan rollen glinsterende tranen over mijn wangen en proef ik het zout op mijn lippen. Vind ik geen rust. Mantelzorgen voor mijn oude, zieke vader die plotseling opgenomen wordt en vanuit het ziekenhuis verhuist naar een verzorgingshuis. Het is daar goed, rustig en vredig. Iedereen daar is zo lief, een warm welkom. Hij is broos, moe en kreeg slecht nieuws. Zijn verrimpelde, oude handen met blauwe aderen als kronkelende riviertjes klemmen zich om zijn rode stoel in zijn nieuwe thuis. Mijn hart breekt. In mijn boek schrijf ik dat na jaren geen contact te hebben gehad met hem, wij weer voorzichtig opnieuw beginnen. Nu laten wij elkaar niet meer los, maar het is zwaar en moet hem even meer loslaten, voor mijzelf. Anders ga ik kopje onder. Verhuizen, ons huidige huis nu in de verkoop. We gaan de stad uit, de rust omarmen. Te veel geluid, mensenmassa in de metro, door elkaar rennend over het perron als mieren in een kolonie. Ook dit is veranderd de afgelopen jaren, teveel prikkels. Nu moet het maar zoals het gaat. Nieuwe avonturen aangaan. Het leven vereenvoudigen. Genieten van de muziek van de stilte. Door deze stilte krijg ik nieuwe kracht om weer op de staan en mijn leven ten volle te leven, het is het waard. Ik heb al teveel overwonnen. In een andere plaats, in een ander huis. In het hier en nu. Ik kijk op, de hemel breekt open en een zwakke zonnestraal laat haar gouden licht zachtjes op mij schijnen. Dan sta ik op, loop naar de zee en spreid mijn armen. Een krabbetje komt tevoorschijn tussen de paalhoofden, kijkt mij glimlachend aan. Luisterend naar het geluid van de rollende golven wandel ik over de duinen naar beneden, de serene stilte van de Manteling in. Met zijn grillig gevormde bossen en zingende vogels. De versnelde triller van de Fluiter als een draaiend muntstuk op een bord, danst mijn oren binnen. Vandaag in Domburg is een nieuwe dag die geleefd moet worden. Slaak een diepe zucht, sluit mijn ogen en voel niet de pijn, maar de vreugde. Ik pak de hand van mijn lief en ga de komende dagen genieten in ons heerlijke Domburg.In mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, komt Domburg in Zeeland veel voor. Daar vind ik troost en rust. Geniet ik van de natuur, die geen oordeel heeft. Hier ben ik gelukkig. En krijg ik inspiratie om verder te schrijven aan mijn tweede boek. Veel groetjes uit Domburg van mij lieve lezer. Pluk de dag!

Het is bijna Pasen. Feest van nieuw leven, een nieuw begin. De natuur komt weer tot leven. Donzige kuikens rennen piepend voor mijn voeten weg. De weelderige geur van feestelijk, bloeiende bloesem doorboort mijn neus. Gouden zonnestralen dansen om mij heen en ik dans mee. Tevens is het Boekenweek 2022 tot en met 18 april, 2e Paasdag. Met als thema: ode aan de( eerste) liefde. Mijn eerste grote liefde is nog altijd en danst hand in hand met mij mee door ons turbulente leven. Mijn andere eerste liefde is geboren in 2020, mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’ Een bizar verhaal over een Spoedeisende-hulp verpleegkundige die slachtoffer wordt van een medische misser en ineens in bed komt te liggen in plaats van eraan. De medische rollarcoaster draait en draait. Operatie op operatie volgt... Een hels gevecht om beter te worden. Een helse letselschadezaak, een gevecht van David tegen Goliath. Het is ook een boek over levenskracht, positiviteit, relativeringsvermogen, humor en een ode aan de liefde. Het verlangen naar een minder pijnlijk leven. Verlangen naar berusting en acceptatie. Mijn eerste, grote liefde die onvoorwaardelijk voor mij door het vuur gaat onder het motto for better and for worse. De liefde die ik krijg van al mijn dierbaren, mijn kinderen. Zij slepen mij door het leven en maken mij tot een zielsgelukkige Renate. Pasen, geniet van de passie, de gouden zonnestralen. Snuif de frisse geur van de lente op, vol van energie. Kijk diep in de natuur en geniet met volle teugen van het nieuwe leven om je heen. Hoor het zuivere gezang van vogels. Lekker lezen in mijn boek op de bank. Op schoot een schaal chocolade paaseitjes. Voor je het weet is de schaal leeg en mijn boek uit. Fijne dagen lieve lezer.https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=11182Webwinkel Boekscout.nl: Renate Evertse - Robot dokter had zijn dag niet... - Een SEH-verpleegkundige wordt slachtoffer van een medische misser.

Je kunt de lente ruiken, aquatisch, nog fris en geurend naar lucht. De lente heeft de winter weggeschopt. Als vanzelf komen de eerste bolletjes uit de grond. Vol verwondering volg ik hun groei. Een symfonie van vogelgeluiden komt mijn oren binnen, puur geluk. Ze zingen hun hoogste lied, helder als glas. Het voorjaar lacht en danst met mij mee. De eerste zoemende hommel, een vroege vlinder landt in al haar pracht op mijn schouder! Gouden zonnestralen strelen mijn wangen, wentelen zich glinsterend om mij heen. Ik begin op te knappen na mijn laatste operatie acht weken geleden, de zenuwpijn is nu draaglijk. De neurostimulator zit nu weer goed. Eindelijk krijg ik rust in mijn lichaam en in mijn hoofd. Ook Pippi, die ik voor altijd meedraag op mijn buik, gedraagt zich de laatste tijd voorbeeldig, weet dat zij het kan. Ik kijk nog éénmaal om en zie dat twee doorzichtige engelen een zware, grijze steen op de put schuiven. De diepe put waar ik vanaf tweeduizend veertien, tien keer uit foetushouding langs de wand naar boven moest klimmen, mij schreeuwend over de rand moest gooien. De wanden zijn uitgesleten van mijn nagels. Wat overblijft is de ijselijke vermoeidheid. Bekaf van alles wat er is gebeurd de laatste jaren. Door mindfulness training hoop ik de komende tijd het rechte pad weer te vinden, de weg met minder obstakels. Tot ik ben gearriveerd op de prachtige plek waar ik dan ben. Meer mijn grenzen te bewaken en niet door te denderen, dansend op de hobbels van mijn leven. Mediteren lukt niet altijd, zoveel gedachten, honderden dingen te doen, ben ik te streng voor mijzelf. Mijn leven blijft onrustig en soms bewerkelijk. Kan ik nog steeds niet tegen harde geluiden en drukte, heb ik energie voor maar drie uur. In de metro doe ik mijn ogen dicht en probeer mij af te sluiten van de kakafonie aan geluid van de reizigers die als mieren heen en weer rennen. Vaak brengt mijn lief mij waar ik wezen moet, hij zorgt zó goed voor mij. Alles is zo anders dan voor de medische misser die mijn leven op z’n kop zette. Een koolmeesje tikt aan de binnenkant van het vogelhuisje hier in de tuin. Zo te merken komen ze hier een tijdje wonen. Klein, groots geluk. Zittend in de tuin genietend van de lentezon, luister ik naar de muziek van de stilte en kom tot de conclusie dat ik barst van geluk. Nu, hier, op dit moment. Geniet met volle teugen van het voorjaar lieve lezer, sluit de zon in je hart en laat haar stralen. Wat ook fijn is nu het voorjaar is aangebroken: mijn boek lezen met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, door uitgeverij Boekscout. Lekker met je gezicht in het zonnelicht en je mee laten voeren met mijn verhaal. Of mijn blogverhalen lezen die ik schrijf. Elke dag even schrijven heeft mijn leven veranderd, verrijkt. Krijg ik ruimte in mijn hoofd. Bedankt voor het lezen van mijn boek en alle prachtige reacties! Diepe buiging voor jou.Foto: Adobe Stock

De takken van de kale bomen grijpen als zwarte skeletten om zich heen in de bulderende storm Eunice die over ons land raast. Ze houdt huis en gaat als een razende tekeer over land en zee. De harde, schreeuwende wind wikkelt zich als een spiraal om mij heen. Ik pak haar vast en dans mee, samen met de groep krassende, zwarte kauwtjes die zweven op de thermiek van de dreigende, grijze lucht. Schrillende geluiden van meedeinende vogels, de harde wind deert hen niet. Meesjes met hun kleine pootjes houden de takken stevig vast, fladderende vleugeltjes. Natte motregen fluistert in het riet, streelt zachtjes mijn gezicht en tikt op de capuchon van mijn groene regenjas. Een parmantige zilvermeeuw danst roffelend de klompendans op het vochtige gras, hopend op een lekkere regenworm die komt kijken wat er boven zijn kopje aan de hand is. Een rondje om de oude begraafplaats maakt mijn rommelige hoofd leeg op mijn dagelijkse wandeling. De storm deert ook mij niet, net als de vogels. Het koperen klokje tingelt met zilveren klanken en luidt een begrafenis in. Door de struiken zie ik zwarte raven met witte handschoenen en hoge hoed een houten kist dragen op hun schouders. Hoofd omhoog, gelijke pas, voetje voor voetje met glanzend zwarte schoenen. Droevige rouwenden vormen een lange rij richting het uitgegraven graf. Vroeger kwam ik hier vaak. Om rust en vrede te vinden in mijn kommer en ellende. Inmiddels verkies ik het leven boven de dood en kom ik er niet meer. Ik heb het leven weer lief, ook al moet ik met zenuwpijn door, zit ik nog in een emotionele rollarcoaster en is het soms moeilijk om mijn weg te vinden. Mijn situatie kan ik niet veranderen, maar wel hoe ik ermee om moet gaan. Als je liefde krijgt kun je heel veel aan. Met harde tegenwind ga ik vooruit, op weg naar huis en met mijn leven. Genieten van de kleine dingen, van de natuur, de vogels, de stilte, de liefde. En van al mijn dierbaren die in mijn hart wonen. Zij maken mij zo gelukkig. Voel ik de vreugde en niet de hoeveelheid pijn. Kan ik alle stormen doorstaan. Meer heb ik niet nodig. Dit heb ik wel geleerd in de afgelopen jaren. Door het leven te omarmen en te accepteren van wat is gebeurd, los te laten, voel ik mij bevrijd. Waarom schrijf ik deze blog? Wat is mijn verhaal?Je leest het in mijn spannende boek met de titel: ‘Robot had zijn dag niet’, door uitgeverij Boekscout. Lekker met mijn boek op de bank tijdens de storm, je handen om een warme kop thee en een zacht plaid over je heen. Hou je goed vast in deze storm Eunice. Zij buldert langs het huis, rukt aan de ramen, ze is boos. Juist daardoor krijg ik inspiratie om verder te schrijven aan mijn tweede, prachtige boek. Nog even geheim waar deze over gaat.Foto: AdobeStock

In Libelle magazine van deze week (nr.7), is mijn inzending uitgekozen en ook nog bekroond als "Mooiste Brief".Daar hoort zelfs een vergulde Libellehangertje bij. Wat een verrasing.Wauw, wat een grote eer.https://www.libelle.nl/persoonlijk/de-mooiste-brief-ik-werd-van-het-kastje-naar-de-muur-gestuurd~bc3de971/?utm_campaign=shared_earned&utm_medium=social&utm_source=copylinkEen mooie samenvatting van mijn boek met de titel: 'Robot dokter had zijn dag niet...', door uitgeverij Boekscout.https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=11182Een SEH verpleegkundige wordt slachtoffer van een medische misser.

Als SEH- verpleegkundige kom ik zelf in bed te liggen in plaats van eraan, als gevolg van een medische misser. Vele operaties volgen om de schade enigszins te herstellen, de pijn draaglijker te maken. De laatste operatie was vorige week… Doordat een dokter zijn dag niet had zullen de dagen nooit meer hetzelfde zijn. In mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, gelanceerd door uitgeverij Boekscout, lees je mijn verhaal. Hoe gaat het eigenlijk met deze SEH- verpleegkundige, nu auteur? Nieuwsgierig geworden lieve lezer? Lees dan snel mijn nieuwe blog verhaal.Spartelend probeer ik weer boven water te komen, na mijn zoveelste en hopelijk nu de laatste operatie. Schakel mijn gevoel uit. Dit is een overlevingsmechanisme geworden dat ik de afgelopen jaren heb ontwikkeld op mijn kronkelpad. Demonen in mijn hoofd in het holst van de pikzwarte nacht plagen mij. Het moeilijkste wat mij de komende tijd te doen staat, is het accepteren van wat nu is. Mijn leven te gaan vereenvoudigen, minder doordenderen en in de vijfde versnelling de dag door. Stoppen met doen alsof er niets aan de hand is, met een bevroren lach. Mij ontdoen van het moeten. Rust te gaan krijgen in lichaam en geest, bewust te leven. Hand in hand met mijn vriend chronische zenuwpijn ben ik begonnen aan een Mindfulness training. Onder begeleiding van mijn goede psycholoog Sindra, die mij op de rails probeert te krijgen. Ademhalen met vriendelijke aandacht, zonder oordeel. Ademen naar mijn pijn in plaats van vluchten en vechten. Leven in het moment. Ik ben aangekomen bij het hoofdstuk: “toelaten/accepteren wat er is.” Loslaten, het meest krachtige medicijn voor ellende. Op de achtergrond klinkt het diepe, helende geluid van een Tibetaanse gong. Daarna de troostende stilte. Extra aandacht richten op één ding tegelijk. Dit gaat niet zomaar vanzelf bij deze drukke, nuchtere en vechtende Renate. Voordat ik onder narcose word gebracht is dit loslaten ver van mijn bed… ’Denk aan een mooie plek waar je graag bent’, zegt de anesthesioloog. Ik doe mijn ogen dicht en adem diep in. Klimmend naar de duinen word ik getrokken door fel, schitterend, smaragdgroen mos. Kale takken van de bomen zwaaien naar me, omarmen mij en mijn lief. In de verte de rollende golven van de grijze zee, uiteenspattend tegen de golfbrekers. Ineens sta ik oog in oog met een ree. We staren elkaar aan, haar grote ogen schitteren als zwart kristal. Dan geeft ze mij een knipoog en vervolgt zij haar weg. Ik adem langzaam uit, laat los en sluit mijn ogen. Minder paniek als het transparante zuurstofmasker op mijn gezicht gedrukt wordt. Moet ik loslaten… Kwetsbaar in mijn blauwe operatiejasje stijg ik dansend op naar de fonkelende sterren. Mindfulness, ik ga mijn best doen, trainen. Ik heb een keuze. Ik slaak een diepe zucht… Accepteren dat bepaalde dingen nooit meer worden zoals ze waren, maar mij erbij neerleggen dat dit is wat het is. Dit betekent niet het bagatelliseren van de realiteit, geen berusting. Maar een noodzakelijke stap om mijn pijn en ongemak mee te nemen in mijn leven. Deze te aanvaarden, in het hier en nu, op dit moment, zonder oordeel. En van daaruit op te staan, weer op te bloeien en sterker te worden. Wat denk jij lieve lezer, word ik uiteindelijk Mindful, kan ik mijn leven vereenvoudigen, of blijf ik doordenderen in de vijfde versnelling om het hoofd boven water te houden?

Kleine, schuimende golfjes rollen als brekend glas over het rulle zand. Het is bijna windstil. Duizenden schelpen kraken onder mijn roze wandelschoenen, de wind fluistert zachtjes in mijn oor. Geen toerist te bekennen in december, de stilte is oorverdovend. Je hoort alleen de geluiden van de grijze zee. Ik hef mijn hoofd op naar de lichtstralen van de zon en sluit mijn ogen. Warme zonnestralen strelen mijn wangen. Mijn ogen gericht op de liefde van mijn leven, pak ik zijn handen vast. Dans, dans en lach tot ik miljoenen, schitterende sterretjes zie. Wat een groot geluk in heerlijk Domburg! Geluk zit in de kleine, grootse dingen van het leven.Ik wens alle lieve lezers en de toppers van uitgeverij Boekscout fijne feestdagen toe. Veel schrijfplezier, inspiratie, geluk, liefde en gezondheid in het nieuwe jaar! Dank jullie heel hartelijk voor het lezen van mijn prachtige boek met de titel: 'Robot dokter had zijn dag niet...' Ik vind het een hele grote eer.Ik blijf natuurlijk blogverhaaltjes plaatsen. Ondertussen schrijf ik aan mijn tweede boek. De titel? Die blijft nog even geheim...

Nog op zoek naar een mooi kerstcadeau? Lekker lezen bij de kerstboom. Doe de kaarsjes maar aan. Fonkelend licht van de lampjes in de kerstboom schijnt over de prachtige cover, als blauw kristal. Mijn boek met de titel: 'Robot dokter had zijn dag niet...', door uitgeverij Boekscout.Een Spoedeisende-hulp verpleegkundige wordt slachtoffer van een medische misser en komt in bed te liggen in plaats van eraan. Dan wordt het spannend... en leg je het boek niet meer weg! Veel leesplezier lieve lezer. Fijne feestdagen allemaal!Pluk de dag.Geniet van de liefde om je heen. Liefde is de allerbelangrijkste levensader!

Hoe komt het dat ik tegenwoordig zo kan genieten, door diep in de natuur te kijken en naar de zilveren klanken van klassieke muziek te luisteren? Dat ik hierdoor rust vind, na alles wat er is gebeurd? Nadat ik, als Spoedeisende-hulp verpleegkundige, in bed terecht kom in plaats van eraan, ineens patiënt? Vechtend om beter te worden. Met blijvende schade. Lees mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, gelanceerd door: Uitgeverij Boekscout. Daar krijg je het antwoord. De moeite van het lezen waard, lieve lezer. Voor alle mensen die mijn boek, blogverhalen, interviews en artikelen hebben gelezen: Heel veel dank, ik vind het een grote eer! Ook voor al die prachtige reviews en reacties, heel veel dank daarvoor!De herfst is gehuld in nevel na een nacht van regen. Herfstbladeren dwarrelen gracieus naar beneden, wiegen fluisterend heen en weer tijdens hun val. Het najaar in al zijn bonte pracht. Roestbruine en oranje bladeren dansen in het licht van de zon, die toch ook aan de hemel staat. Waarin de kleuren van de bladeren exploderen in schitterend goud. De dagen worden korter, de maan kikt de zon steeds eerder weg. Knisperende bladeren onder mijn schoenen, lopend door het park en luisterend naar de wind die de takken van de bomen heen en weer laat zwaaien. Ik ruik de vochtigheid van de ijle lucht. Zwarte Kauwtjes vergaderen in groepjes op de takken van de bijna kale bomen, zij zoeken elkaar steeds vaker op. Al wandelend en genietend van deze prachtige kleuren, gaan mijn gedachten terug naar de prachtige klassieke muziek waar ik gisteren zo van genoot. Een lunchconcert in de Doelen. Vanuit mijn stoel vindt de muziek zijn weg naar mijn ziel, verdooft mijn pijn en kom ik tot rust. De zilveren klanken komen dicht in de buurt met wat ik wil zeggen, ik sluit mijn ogen. Glimmend, koperen hoorns en blinkende hobo’s wiegen heen en weer als flonkerend goud. De muzieknoten stijgen op via het met goud bewerkte plafond en dansen verder tussen de roodfluwelen stoelen mijn oren binnen. Dirigent Edo de Waart zwaait met zijn magische handen en leidt het Rotterdams Philharmonisch orkest tot grote hoogten. Wauw, wat mooi! Achter het podium swingen de lange orgelpijpen, hun mondjes neuriën zachtjes mee. Daarna het geluid van de stilte…, balsem voor mijn ziel, vind ik nieuwe kracht. Het applaus galmt door de ruimte. Als ik buiten kom speelt de muziek verder in mijn hoofd, dansen de fonkelend gouden instrumenten om mij heen. Het ultieme genieten, puur geluk, puur goud. ‘Kom Jolanda, we gaan een broodje eten.’Foto: Stock Adobe

Wat een eer, ik sta op de website van de medisch speciaalzaak: MediRevaIn de rubriek: Vertel...De impact van een medische misser - MediReva https://www.medireva.nl/vertel/renate/Hier vertel ik mijn verhaal en over mijn boek met de titel: Robot dokter had zijn dag niet...Een Spoedeisende-hulp verpleegkundige wordt slachtoffer van een medische misser en komt in bed te liggen in plaats van eraan. Dan gaat het mis...Uitgeverij: Boekscout

De herfst probeert de zomer weg te duwen, de maan laat zich eerder zien en het wordt frisser. Oranje en gele bladeren waaien rond mijn gezicht, strelen mijn wangen. De wind huilt om het huis. Regen klettert tegen de ramen, de hemel valt nat op mij. Mijn boek met de titel: Robot dokter had zijn dag niet…, loopt goed. Na het verschijnen van mijn artikel in de NRC en op diverse websites heeft boekhandel Donner, de grootste boekhandel in Rotterdam, mijn boek opgenomen in hun collectie. Wat een grote eer. De Bruna hier in Prinsenland is bijna door mijn stapel boeken heen. Wauw! Ook help ik lotgenoten door middel van een gesprek, advies of wat troost. Maar door alle aandacht voor mijn boek en verhaal komen opnieuw de demonen in het holst van de donkere, zwarte nacht, om mij mee te nemen naar de diepte der aarde. Daar kruipen wazig, witte gestalten uit de diepe spelonken. Komen honderden gedrochten in hun opengewaaide, witte doktersjassen tevoorschijn. Ze willen mij grijpen. Hun lange puntnagels vies van de modder krassen langs de slijmerige muur. Ze lachen hun bloederige, puntige tanden bloot. Rode spetters vormen een plasje op de grond. Honend gelach weerkaatst tegen de muren. Hun witte oogbollen rollen bijna uit hun kassen. Blinkende scalpels schitteren in het licht van de wit-bleke maan. Er wordt een operatielamp op mij gericht met duizenden facetten schitterend licht. Hijgend ren en ren ik om te ontsnappen, angstzweet druipt over mijn rug, mijn shirt is gescheurd, mijn armen bloeden. Mijn hete,hijgende adem maakt wolkjes in de lucht. De glibberige bodem loopt over van mijn tranen. Laten sporen achter over mijn met modder bedekte gezicht. Ik probeer mij te verstoppen onder een gladde rots en glij uit. Opeens een streepje licht als ik naar boven kijk. Een bliksemflits schiet vonkend tussen de rotsen, een oorverdovende donderslag laat de diepte trillen. Ik schrik wakker van al dat kabaal en zit stijf rechtop in mijn bed. Mijn lichaam trilt van doodsangst en ben klam. Naast mij ligt mijn lief vredig te slapen, zijn borstkas gaat rustig op en neer met zijn ademhaling mee. Ik rol mij op in zijn armen, slaak een zucht van verlichting. Gelukkig, het was maar een boze droom… Mijn mondhoeken krullen omhoog als ik opnieuw naar dromenland ga. De diepte der aarde…daar moet je echt niet zijn! Dank je wel voor alle prachtige reacties op mijn blogverhaaltjes, op social media, reviews, kaarten, bezoekjes en bloemen, lieve lezer. Deze neem ik allemaal mee in mijn hart.Uitgeverij Boekscout Foto: Adobe Stock

Bij chronische pijn is al mijn energie erop gericht om het leven ten goede te keren in een slechte situatie. Om met harde tegenwind toch vooruit te gaan. Dit is een hels gevecht. Om tot de conclusie te komen dat ik door alle tegenslag sterker geworden ben. Meer rust kan vinden in mijn hoofd. Mijzelf weer opnieuw ontdek. Ik heb mijn zenuwpijn en colostoma geaccepteerd. Ben ik er bijna vrienden mee geworden. Ik moet wel. Om tot de slotconclusie te komen dat ik gelukkig ben. Ook door de liefde die ik ontvang van al mijn dierbaren op mijn levenspad, zij hebben mij omhoog getild tot in de wolken. Het schrijven van mijn boek heeft mij bloed, zweet en tranen gekost. En kijk wat er gebeurt… Ondanks alle verdriet en ellende ontstaat er zoiets moois: Mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’, staat op de voorpagina van de NRC op 10 augustus 2021. Komt mijn verhaal in magazines van patiëntenverenigingen, ook om lotgenoten proberen te helpen het geluk weer te vinden. Word ik meegesleurd voor fotoshoots in het Kralingse bos. Al die prachtige reacties die ik krijg, daar word ik stil van… Word ik uitgenodigd voor Rijnmond tv en radio. Wauw, wat gebeurt er? Ik loop het park in om dit te verwerken, luister naar een rijk boeket van vogelgeluid en fluisterend riet. Zoek nog wel de stilte want ik kan het nog niet aan, het is nog broos. Het noodlot overkomt je. Ik ben geen slachtoffer, maar sta weer op, ben ik iemand geworden die weer opbloeit. Vol verwondering kijk ik achterom, naar alles wat is gebeurd de afgelopen paar jaar. Dan kijk ik vooruit en stap dapper verder op het rechte pad.Foto: Stock Adobe

Wat een groots nieuws! Mijn boek en mijn verhaal zijn gepubliceerd in de NRC. Wat een grote eer!Ik sta op plek 2 in de top 20 van best gelezen artikelen.NRC Handelsblad van dinsdag 10 augustus 2021 - NRCnrc-next-20210810-110 renate nrc krant spread[1630].pdfMet een foto van mij op de voorpagina! Wauw. Voor de publicatie nog een mooie fotoshoot gehad.De titel van mijn boek: 'Robot dokter had zijn dag niet...' Een SEH-verpleegkundige komt in bed terecht in plaats van eraan door een medische misser. Dan gaat het mis.Door Uitgeverij Boekscout.Tekst: Frederiek Weeda, journalistFoto: Sabiha Ozta

De grootste openbaring is de oorverdovende stilte, als ik met mijn lief bos en hei doorkruis in Drenthe. Er is geen mens te zien. “Stilte verlicht je levenspad. Door niet te spreken, zie je duidelijker”, zoals Ghandi zei. Dit ervaar ik ook. Door niet te praten, alleen te luisteren naar de symfonie van vogelgeluiden, stroomt mijn hart over van geluk, krijg ik ruimte in mijn hoofd. Op de heide een herder met zijn kudde witte, wollige schapen. Zij zien er zo vredig uit. Er is één zwart schaap dat mij al kauwend een knipoog geeft. Mijn mondhoeken krullen ervan. Het leven dat ik bewandel is geen glad, geplaveid pad en bestaat uit kronkels. Een weg met hobbels en bobbels. Mijn gedachten zijn rommelig, maar langzamerhand vormt zich het gevoel van berusting en aanvaarding. Mijn zenuwpijn zal nooit meer overgaan, zit ik gevangen in een beschadigd lichaam. Maar de truc is niet te voelen hoe erg mijn pijn is, maar om te voelen hoeveel vreugde en geluk er is in mijn leven. Deze blijdschap overstemt mijn ellende, verdubbelt zich en geniet ik intens van de kleine dingen des levens. Kies ik voor het leven. Heb ik het gebeurde geaccepteerd en kan ik kijken naar de toekomst, samen met de liefde van mijn leven. Soms plenst het ineens, valt de hemel op mij. Spoelt het hemelwater mijn pijn weg, bloei ik weer een beetje op. Dan breekt de zon door. De regendruppels schitteren als fonkelende diamanten. Deze rust is helend voor mijn geest, krijg ik inspiratie om verder te schrijven aan mijn tweede boek na mijn ‘writer’s block’, sinds de colostoma. Begin ik ook de voordelen hiervan te zien, ga ik op weg naar aanvaarding. Vind ik straks het rechte pad, nu ik mijzelf over de rand van de diepe put in de modder heb laten vallen? Na onze wandeling nog een overwinning; een kop koffie op een terrasje, dit gaat goed. Dit wordt de geboorte van Pippi, zoals ik de stoma noem. Naar Pippi Langkous die altijd zei: “ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.” En zo is het!Hoe is het zo gekomen dat ik op zoek moet gaan naar het rechte pad? Nieuwsgierig geworden? In mijn boek lees jij er alles over lieve lezer. Mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’ Gelanceerd door: Uitgeverij Boekscout. De moeite van het lezen waard!Dank jullie allemaal voor de lieve reacties op mijn blogverhaaltjes. Ik ben dankbaar voor zoveel lieve mensen om mij heen!Foto: Adobe Stock

Hoe loopt het eigenlijk af met de SEH-verpleegkundige in mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…? Nieuwsgierig geworden, lieve lezer?Opnieuw lig ik op de bodem van de diepe put. Mag ik een wens doen? Probeer langzaam uit mijn foetus houding te komen. Vecht en huil om eruit te klimmen. Ben zo moe…Mijn nagels laten sporen na in de vochtige, met groen mos beklede wand. De pijn giert door mijn onderlichaam als ik schreeuwend en hoestend mijn blote voeten over de rand gooi en mij laat vallen in de modder. Te harde geluiden tetteren mijn oren binnen. Te harde, scherpe, schrille vogelgeluiden in de tuin. Teveel prikkels komen binnen. In mijn hoofd stort hemelwater vanuit de grijze wolken naar beneden, zelfs de hemel huilt. De wind jankt mee. Bladeren van de heen en weer zwiepende takken strelen mij troostend, slaan hun scherpe vertakkingen om mij heen. Emoties gaan met mij aan de haal. Mijn lichaam laat mij lelijk in de steek. Ik kijk diep in de natuur, probeer alles te begrijpen. Wat gebeurt er toch met mij? Als een kip zonder kop loop ik steeds hetzelfde rondje, over de kuilen en hobbels van mijn leven. Met tegenwind probeer ik vooruit te komen. Probeer ik weer de goede weg te vinden. Soms huil ik, maar ik stap stevig door. Tijdens alle stadia van rouw die nu door elkaar lopen, probeer ik opnieuw de fase van acceptatie en berusting in te gaan, na deze zoveelste grote operatie. De enige keuze nu is doorgaan op dit lastige keerpunt in mijn leven, waarbij dit keer een colostoma is aangelegd en ik er vrienden mee moet gaan worden. Samen met de liefde van mijn leven gaat dit lukken. Krijg ik, als ik ben opgeknapt, meer kwaliteit van leven. Groei ik uit, door al deze moeilijke momenten, tot een sterker persoon en word ik tot wie ik ben, een beetje de oude Renate. De hemel breekt open, warme zonnestralen strelen voorzichtig mijn wang, lachende engelen geven een handkus vanachter de wolken. Het komt goed, geduld, geduld...Dit tovert een glimlach op mijn gezicht.Tijdens de operatie hebben vele dierbaren een kaarsje voor mij gebrand, op de goede afloop. Wat een liefde krijg ik toch in mijn leven. Ik word omringt met liefde en hulp. De kamer lijkt de Floriade, de kast alweer volvrolijke kaarten. Mijn hart stroomt over. Liefde is de allergrootste levensader, de allerbelangrijkste.Goed nieuws van uitgeverij Boekscout die mijn boek ter aanschaf heeft aanboden aan de openbare bibliotheken in Nederland. Het boek met de titel: ’Robot dokter had zijn dag niet…’, is geaccepteerd door NBD Biblion, de overkoepelende inkooporganisatie van bibliotheken. Wauw, wat een eer!Foto: Adobe Stock

De geboorte van mijn boek met de titel: 'Robot dokter had zijn dag niet…' Gelanceerd door uitgeverij Boekscout, tijdens de Corona pandemie. De geboorte hiervan was zwaar. Het heeft mij bloed, zweet en tranen gekost, volharding. De pijn tijdens het schrijven gaf troost, maar ook enorme woede, groot verdriet, de straat stond blank door mijn tranen. Gevoel van diepe rouw door het verlies van gezondheid, verlies van mijn werkbare leven als SEH-verpleegkundige en op de recovery, afscheid nemen van mijn actieve leven, loslaten. De kilometers woorden die ik opschreef in stilte gaven mij nieuwe kracht om door te gaan, mijn angst te overwinnen. Het was de vuurproef, het gevecht naar de acceptatie van mijn nieuwe leven, de muziek van het leven weer te zien. Nu staart dit boek mij vol trots aan, mijn neus krult ervan. Vol verwondering glijden mijn handen over de koele, blauwe kaft met de prachtige cover van flonkerende facetten van de operatielamp waar ik regelmatig onder lag. Heb ik dit geschreven? Schud mij wakker! De voldoening na deze geboorte was zó groot, intense vreugde raakt mij diep in het hart. De signeersessie gaat nog niet door, boekwinkels waren tot voor kort gesloten. Dansend in mijn blauwe operatiejasje staar ik binnenkort, voor de tweede keer in mei, weer in de helverlichte, stralende facetten van de operatielamp. Voordat ik opnieuw onder narcose gebracht wordt voor hopelijk voorlopig mijn laatste operatie. Het is Corona, mensen lijden, de dood draait om ons heen. Toch is er veel belangstelling voor mijn boek, verkoop ik er veel. Ben ik stil van zoveel mooie reviews, brieven, mailtjes en vele positieve reacties. De kast staat wederom vol kaarten met lieve wensen. Dankbaar ben ik hiervoor. Zo dankbaar. De geboorte van mijn boek... Ik ben nu auteur, wat een vreugde! Hoe kan het leven lopen. Ondanks alle ellende en blijvende chronische pijn na de medische misser, is er toch iets moois ontstaan. Ik leg mijn boek naast mij neer en ga verder met schrijven aan mijn tweede prachtige boek. Op weg naar een nieuwe geboorte…Op de achtergrond zingen de vogels in de tuin uit volle borst. Balsem voor mijn ziel lieve lezer. Probeer het maar eens in deze onrustige tijd. Kijk diep in de natuur, luister naar het uitbundige getjilp van de vogels, doe je ogen dicht en geniet!https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=11182Webwinkel Boekscout.nl: Renate Evertse - Robot dokter had zijn dag niet... - Een SEH-verpleegkundige wordt slachtoffer van een medische misserFoto: Adobe Stock