Roze olifantjes

Ik kijk in de spiegel en zie een bevroren tweeling die mij met holle ogen aankijkt. Probeer met kauwgombenen een ommetje te maken in het park. Beeldschone engelen met glinsterende vleugels dalen af, vanuit de grijze wolken naar beneden, nemen mij lachend bij de hand. Ze zijn zonnig! Sleuren mij het park in, waar zwiepende, bruine takken van de golvende bomen mij proberen te grijpen, naar mij brullen. Hun monden, zwarte tandloze gaten. De engelen zetten mij af voor de tientallen deuren van mijn huis. Ondraaglijke pijn golft door mijn buik en rug, mijn lamme been meeslepend. Misselijkheid rolt vanuit mijn maag als een golf naar boven. Welke deur moet ik toch hebben? Ik kan het slot niet vinden, de sleutel valt op de grond. De draaimolen draait en draait. Mijn man en kinderen kijken mij geschokt aan, ze draaien en draaien om elkaar heen. Ik voel mijn fentanyl pleister(morfine) op mijn bovenarm. Mijn hemel, ik ben een junk geworden! Waar zijn de roze olifantjes?

Twitter Facebook LinkedIn Volgen