Carpe Diem
In mijn boek dringen elke drie maanden lange, holle naalden mijn rug binnen. Mijn handen knijpen het zachte, witte kussen fijn. Het röntgenapparaat zoeft heen en weer over mij heen. Als ik even opzij zie, kijk ik dwars door mijzelf heen. Mijn torenhoge hartslag roffelt tegen mijn ribben, kippenvel walst over mijn blote armen. Zweet peentjes en zie sterretjes. Dan is het klaar, en strompel ik het ziekenhuis uit. Kan weer even een tijdje vooruit, hopelijk even ademhalen, iets minder pijn. Ik slaak een diepe zucht. Als er pijn is, zijn er geen woorden. Mijn mondhoeken krullen omhoog. Die avond krul ik mij tevreden op in de armen van mijn lief...
Gaat de pijnpoli mij helpen in mijn boek, lieve lezer? Ondanks alles is er iets heel moois ontstaan. De geboorte van mijn boek. Ik ben toch heel gelukkig! Pluk deze dag, je krijgt geen andere.
Mooie foto van Stock Adobe.
Reacties
Een gezond mens heeft vele wensen, een zieke maar één....
Wij zijn ook superhappy met de geboorte van jouw boek, dat er mogelijk (hopelijk) voor gaat zorgen dat patiënten en artsen tig keer nadenken voordat ze kunststof (laten) implanteren. Er zijn ècht andere mogelijkheden vóórdat het nodig is een matje van polypropyleen te gebruiken in een mensenlijf. En mocht het uiteindelijk nodig zijn (of noodzakelijk lijken), dan nooit vóórdat een patiënt op de hoogte is gesteld van àlle mogelijke risico's en complicaties die kunnen optreden .... nèt als bij het gebruik van medicatie.
Ik hoop dat veel lezers op de hoogte zullen raken van de geboorte van jouw boek, nu bijna drie maanden oud, en het gaan lezen!
