Vervolg ‘Robot dokter had zijn dag niet…’ Of niet?

Een medische fout maken kan gebeuren. Specialisten zijn natuurlijk ook mensen en mensen maken fouten. Fouten maken hoort bij het leven, daar leer je van. Maar er niets mee doen is veel erger. Het verzwijgen van de fout is erger dan de misser zelf, voor mij. Het is de reactie van de fout die telt. Engelen kom ik tegen op mijn kronkelpad. Die buiten de gebaande paden willen en durven denken. Dit zijn de specialisten, de engelen die ik tegenkom in mijn zoektocht naar goede medische zorg voor mij. Pareltjes zijn nog wel te vinden.

Zo eindigt mijn boek met de titel: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’ Een Spoedeisende- hulp verpleegkundige wordt slachtoffer van een medische fout tijdens het plaatsen van een bekkenbodemmatje en komt terecht in een medische rollercoaster. Vele operaties volgen. Ondertussen speelt de letselschadezaak. Een gevecht van David tegen Goliath. Haar leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Ze moet leren leven met altijd chronische zenuwpijn.
Zoveel lieve mensen hebben mijn boek gelezen. Talloze prachtige reviews, brieven, kaarten, mailtjes, bloemen en cadeautjes kreeg ik na de lancering door Uitgeverij Boekscout. Een feest. In NRC, bibliotheek, diverse magazines. Wow! Dank jullie allemaal. Mijn hart is zwaar omdat jullie erin wonen. Nu nog steeds krijg ik reacties op mijn prachtige boek. Ik kan alleen maar stil zijn…
Mensen vragen hoe het nu met mij gaat, hoe mijn complexe medisch verhaal is afgelopen. Of het nu goed met mij gaat. ‘Want je ziet er zo goed uit.’ Komt er nog een vervolg van jouw verhaal? We wachten vol spanning op jouw tweede boek van: ‘Robot dokter had zijn dag niet…’

Hoe het met mij gaat?
De medische mallemolen draait nog steeds, draait en draait. Soms staat ie even stil en is er rust. Dan geniet ik van de natuur, de vogels die hun keeltjes schor zingen. Ik probeer altijd positief te zijn, het glas blijft halfvol, door chronische pijn wel vermoeiend. Ik word omringt met liefde. Liefde is de allergrootste levensader, de allerbelangrijkste. Zo houd ik het vol.

Mijn boek stopt als ik op de wachtlijst sta voor implantatie van een Neurostimulator. Helemaal klaargemaakt voor de operatie. Dan breekt Corona uit en staat alles stil…
Na een jaar word ik alsnog geopereerd. Een draad met acht metalen punten in mijn wervelkanaal, verbonden met een batterij in mijn bil. Zo worden pijnprikkels onderschept voordat deze mijn hersenen bereiken. Dit helpt goed voor de pijn in mijn bil en been. Ik kan weer normaal lopen. De rugpijn wordt hiermee niet overdekt dus blijft een groot probleem. Maar ik ben zo blij. De batterij moet een paar keer worden vervangen. De pulsen regelmatig worden bijgesteld. Door een trauma op de plaatst van de batterij die uit de pocket raakt, moet ik twee keer opnieuw worden geopereerd. Deze batterij moet om de vier à vijf jaar vervangen worden door middel van een operatie. Dus regelmatig naar het ziekenhuis in Tilburg.

Ondertussen loop ik in mijn boek bij een darmchirurg die mij niet durft te opereren. Er is een stuk darm in een ander stuk geschoven. Te veel schade. Dus om de klachten van Incontinentie te verlichten moet ik mijn darm spoelen met dagelijks een liter water. Dit gaat niet goed en val flauw. De enige optie is een colostoma, een dikke darmstoma. De deur uit kan niet meer, sta met mijn rug tegen de muur, dus ga ik er weer voor. In een ziekenhuis in Utrecht word ik geopereerd. Het licht gaat uit als ik voor het eerst mijn stoma zie. Voel mij mismaakt, een gedrocht. Zeker als ik begin te hoesten en na twee weken al een stomabreuk ontwikkel. Door de steunband die ik krijg gaat de batterij van mijn Neurostimulator aan de wandel en moet wederom opnieuw worden geplaatst met een operatie. Alle stadia van rouw die ik beschrijf in mijn boek, komen wederom voorbij en blijf hangen in een diepe depressie. Ik wil niet meer leven, ben helemaal op en beland opnieuw op de bodem van de diepe put. Waar mijn nagels al vele keren diepe krassen hebben achtergelaten.

In de put? Mag ik een wens doen. In mijn duisternis vind ik opnieuw het licht door de hulp van mijn maatje in het leven, de kinderen die mij niet kunnen missen en een goede psycholoog die mij leert door middel van Mindfulness weer op de rails te krijgen. Langzaam klim ik voor de zoveelste keer uit de donkere put, grijp mij vast aan de rand en laat mij eroverheen vallen. Sta ik op en vervolg het kronkelende pad die ik bewandel. De stoma begint te wennen, word er handig in. Kan de deur weer uit en begin weer te genieten van het leven. Ik kom er weer sterker uit.
Ondertussen komen de stoomwolken uit het toetsenbord van mijn laptop. Mijn tweede boek: ‘Bloedkind’, wordt gelanceerd door Uitgeverij Boekscout. Een verhalenbundel over mijn hectische jaren op de Spoedeisende Hulp. Wat een vreugde. Wederom prachtige reviews en reacties, cadeaus, bloemen. In de krant. Signeersessie in de boekhandel, waar zoveel mooie mensen op af komen. Wow!

De breuk wordt erger en doet snerpend pijn. Het stuk darm dat is achtergebleven omdat op die plek nog stukken bekkenbodemmatjes zitten, raakt chronisch ontstoken, pijn. Er ontstaan hierdoor veel problemen. Medicatie en klysma’s helpen niet. Deze pijn kan ik er niet meer bij verdragen, zweet peentjes. Als er pijn is, zijn er geen woorden. Na een jaar tobben toch maar weer naar de chirurg. Ook een pareltje onder de specialisten. Onderzoeken volgen en ga ik binnenkort opnieuw onder het mes. Met plaatsing van een matje om de breuk te herstellen… Het kan niet anders. Tevens wordt de ontstoken stuk darm, zoveel als kan, verwijderd. Deze zomer gaat het gebeuren. Ik ben niet bang, het doet mij helemaal niets meer. Zo heb ik een muur om mij heen gebouwd ter bescherming. Zo hoog, dat angst er niet overheen kan klimmen. Een overlevingsmechanisme. Merk dat het niet gaat om hoeveel pijn ik voel, maar hoeveel vreugde ik voel. Dat heb ik wel geleerd de afgelopen jaren.

Genieten van alle mooie mensen om mij heen, onze pasgeboren kleindochter Nomy, dochter van Yaël en Alvaro, wat een rijkdom is dit toch. Ik ben verliefd. Leone en Julie die volgende maand in vol ornaat gaan trouwen. Wat een feest gaat dit worden. Giuseppe en Madeleine die samen zo gelukkig zijn. Wat een geluksvogel ben ik toch. Samen met Oscar, mijn maatje en echtgenoot kan ik de komende tijd weer aan. Pak ik zijn handen. Lopen we samen over het strand van Domburg. Kabbelende golfjes rollen over het zand als brekend glas over onze blote voeten. Mijn hart is gevuld met liefde. Kom ik er straks nog sterker uit.

Zo lieve lezer, dit is het vervolg van mijn verhaal waar het boek eindigt. Hoe het verder met mij gaat. Eigenlijk ontstaat op deze manier vanzelf deel twee. Wat vinden jullie? Zal ik toch nog een vervolg schrijven op het boek ‘Robot dokter had zijn dag niet…? Ik ben heel benieuwd naar jullie mening.
Voorlopig maak ik eerst mijn eerste kinderboek af. Want het mooiste wonder is een kind. De titel? Die is nog even geheim, maar leuk wordt ie wel.
Schrijven geeft mij troost. Verlicht moeilijke dagen en overwint de gevolgen van tegenslag.

Twitter Facebook LinkedIn Volgen