Vredig
Klingelingeling, bimbam…bimbam… Ik word geroepen door het koperen kerkklokje op de oude begraafplaats in mijn buurtje. Als dit kerkklokje schel luidt, loop ik door het groene hek van de begraafplaats de dichte mist in. Het heldere, serene geluid brengt rust en vrede in mijn hart. Met gierende pijn loop ik als een zombie naar de granieten grafstenen, en ga zitten op het vochtige bankje. De tientallen mussen op de takken van de oude bomen tjilpen er vrolijk op los. Staar met een strakke blik naar de marmeren graven, heb het sterke verlangen naar een plek onder de groene zoden. Verlies van gezondheid, werk, mijn beroep en waardigheid. Gelukkig is er toch nog perspectief. Ik lach mijn bevroren lach. Wat is het hier vredig en goed. Er is nog een toekomst voor mij… Kom op Renate, tijd voor het volgende hoofdstuk in je boek! The show must go on. Welk hoofdstuk dat is? Lees het in mijn spannende boek.
